از تیم تحقیقاتی زمین به هلوی کهکشان زورگ

زورگی اینجا در زمین کلاً کسی که از مغزش زیاد استفاده می­کند به اندازه مَرجی هم برایش احترام قائل نیستند این اتفاق تا زمانی کاربرد دارد که این آدمها هنوز در داخل کشور هستند اما اگر(به اصطلاح) این مغزها بخواهند شروع به دویدن به خارج کنند آنجاست که همه به سرو کله  می­زنند که ای کاش مغزهای مذکور نمی­دویدند.

وقتی که همین دونده­­ها در خارج افتخار بزرگی کسب می­کنند،هر روز صد بار در اخبار و مجلات می­نویسند که فلانی مال این کشور است و پز کسی را می­دهند که فقط نامش بومی است و در تب و تاب می­افتند که وی را برگردانند که اتفاقا همیشه هم موفق می­شوند !!!

و جالب اینجاست که از دویدن مورد­های قبلی عبرت نگرفته و مُخهای دیگر را که هنوز حس دوندگی بهشان دست نداده با بی اعتنایی و اختصاص ندادن کوچکترین امکاناتی ،زمین را برای فرار آنها آسفالت می­کنند تا خدای نکرده موقع دویدن به چاله­ها گیر نکنند.

یا شکل دیگری از افسوس که وِرژن جدید می­باشد و خیلی شبیه به مورد بالاست اینست که:

اگر همین مغزها فرار نکنند و در کشور خود باقی بمانند ،مسئولان برای اینکه مثلاً به آنها توجه کرده باشند هر 10 سال به 10 سال با یک شاخه گل مصنوعی و یک صفحهA4 مانند و اگر خیلی دست و دل باز باشند با خمس سکه،از اینها به اصطلاح تقدیر می­کنند.

اما اگر همین انسانها از دنیا بروند دوباره زانوی غم بغل کرده و باز افسوس عدم آنها را می­خورند(مانند پرفسور حسابی که اکنون به خاطر وام آن زمانش ،خانه مسکونی وی به حراج گذاشته شده است).

اینجا در زمین بر خلاف کهکشان ما، کلاً همه دوست دارند حسرت و افسوس روزهای گذشته را بخورند تا اینکه کمی فکر کنند و موجب خوشبختی خود شوند.

نوع دیگری از افسوس که هیچ ربطی به گزارش ما ندارد اینست که برعکس موارد ذکر شده ،از یک آدم معمولی آنقدر تعریف و تمجید می­کنند که طرف خودش را گم می­کند هیچ ،مالیات هم نمی­دهد ودر سوم راهنمایی از مدرسه برای همیشه فرار می­کند هیچ، در مقابل تیم پرسپولیس هم، پیراهن خودش را در آورده و پیراهن پرسپولیس را نشان میدهد.

         فدای اون دو چشمون قُلمبَت    تموم  نخبه ها رفتند تو کلبت

تا گزارش بعدی ، تماس فرت.